عاشق حذر ز دیده اختر نمی کند

عارف ز شاهدان مجازست بی نیاز

نتوان فریفت تشنه دیدار را به آب

داغی که هست در جگر قدردان عشق

نقصان کمال می شود از کیمیای خلق

چون تیرگی نمی رود از داغ لاله زار

آن را که همچو برق بود تیغ آتشین

با یک دل این فغان که من زار می کنم

در کندن بنای گرانسنگ ظالمان

بر سنگ آبگینه خود تا نمی زند

از آه روشنایی دل بیش می شود

سخت است پاک ساختن دل ز آرزو

صائب به روی هر که در دل گشوده شد