عاشق کجا به شکوه دهن باز می کند

تمکین ترا بجاست ز سنگین دلان که حسن

از خون دل همیشه نگارین بود کفش

خود را چوداغ لاله کند جمع شام هجر

مرغی که زیرک است درین بوستانسرا

در گوشمال عمر سر آمد مگر قضا

خون می چکد چو زخم نمایان ز خنده اش

نتوان به برگ نکهت گل رانهفته داشت

بلبل به راز غنچه سر بسته می رسد

هرسرمه ای که هست درین خاکدان سپهر

صائب دلم به سیر چمن می کشد مگر