بر باد می دهد سر بی مغز چون حباب

چون برگ کاه هرکه سبکروح می شود

از آه هر طرف دل ما سیر می کند

موج سراب پای به دامن شکسته ای است

ابروی شوخ او نفسی بی اشاره نیست

این دولتی که دل به دوامش نهاده ای

از کاهلی است گرچه دل ازپاشکستگان

چشم به جای دیگرو دل جای دیگرست

آن را که هست آتشی از شوق زیر پا

نعلش در آتش است همان پیش آفتاب

از خاک بر گرفته آتش بود دخان

هر کس به بی نشان ز نشان راه برده است

چون شانه هر که پا ز سر خویش کرده است

شب در میان رود به زمین سیاه هند

در حیرتم که کلفت روی زمین چسان

چندین هزار قامت چون تیر شد کمان

آتش عنانی فلک از ناله من است