جمعی که بار درد تو بر دل نهاده اند

در دامن مراد دو عالم نمی زنند

پاکند ازان ز عیب نکویان که پیش رو

این خواب راحتی که به درویش داده اند

جمعی که واقفند ز خوی تو همچو شمع

عذر به خون تپیدن خود کشتگان عشق

رم می کند ز سایه دیوانه کوه غم

سیر بهشت در گره غنچه می کنند

بر جبهه منور خورشید داغ عشق

از ملک بی نشان به فلاخن نهد ترا

حال گهر مپرس که از گوش ماهیان

چون ناله جرس تهی از خویش گشتگان

صائب اسیر کشمکش عقل گشته اند