گره در دل ز پیوندست دایم شاخساران را

مکن زنهار دور از بزم خود ما خاکساران را

ز جان سختی کند دندانه تیغ کوهساران را

به کوه صبر نتوان داد تسکین بی قراران را

که نتواند رسید آتش به گرد این نی سواران را

که خون سازند در دل بوسه امیدواران را

که زیر بال و پر بردم به سر فصل بهاران را

کز افتادن خطر کمتر بود دامن سواران را

که سازد نقل مجلس سبحه پرهیزگاران را