ز مغز پوچ برون آرزو نمی آید

چرا ز پا ننشینند غافلان حریص

بغیر اشک که شوید ز دل غبار ملال

سری که داغ جنون برگرفت از خاکش

فغان که شبنم ما با کمند جذبه مهر

صفای طلعت دل در گداز تن بسته است

سری که ره به گریبان فکر رنگین برد

بغیر میکشی از کارها دگر کاری

فتاد راه کدام آفتاب رو به چمن

ز عجز نیست ز قحط سخن شناسان است

بشوی دست ز جان در حریم عشق درآی

ز آفتاب نظر آب داده ام صائب