ز گل محافظت رنگ وبو نمی آید

صفای حسن بتان از دل گداخته است

ز جنبش مژه آسوده است قربانی

شود ز بخیه انجم فزون جراحت صبح

به پای خم برسانید مشت خاک مرا

اگر ز سیل حوادث جهان شود ویران

مریز آب رخ خود برای نان کاین آب

دل گداخته شوید غبار هستی را

فغان که شبنم ما همچو نقطه پرگار

زبان عشق نپیچد به حرف طول امل

دلی که ره به مقام رضا برد صائب