نقاب چهره چو آن زلف مشکفام کند

مرا ز دام رهاکن که آن شکسته پرم

ز بال فاخته سرو تو سایبان دارد

امیدوار چنانم که عشق زخم مرا

بلند بخت حریفی که همچو شیشه می

چو شانه گر دل صد چاک صد زبان گردد

توان به شب رخ راز نهان در او دیدن

فسون غیر زبان تواضعش بسته است

فتاده ام به زبانها چوشعر عام پسند

تن چو سیم ازان چاک پیرهن منما

به خوان عفو نه آن شکرین مذاقم من

سترد نام مرا صائب از صحیفه دل

تلاش نام کند هر که در این جهان صائب