درین ریاض دلی را که آب می سازند

دلی که داغ وکباب از فروغ عشق نشد

چه ساده اند گروهی که از هواجویی

مده ز دست درین تنگنا عنان زنهار

بیاض گردن اورا بتان آهوچشم

برآن گروه حلال است لاف خوش نفسی

ز انقلاب خزان وبهارآزادند

خبر ز نشأه می نیست تن پرستان را

جماعتی که ز اسرار حکمت آگاهند

به گریه صلح کن از گلرخان که دیده وران

جماعتی که نیند از حساب خود غافل

خرابه ای است که خوشتر زبیت معمورست

به رنگ وبوی منه دل که عاقبت بینان

فتاده است ره من به وادیی صائب