خوش آن گروه که تن راز عشق جان سازند

جماعتی که به تن از جهان جان سازند

چه فارغند ز اندیشه شراب وکباب

زسایه روی زمین را به پرنیان گیرم

سبکروان نفسی بهر راه تازه کنند

به زخم خار گروهی که برنمی آیند

چوتیر راست روان زمانه را شرط است

جماعتی که ز ساقی به جام صلح کنند

غباردر دل هیچ آفریده نگذارم

بجاست تا رگ گردن ترا مثال هدف

نمی کشند خجالت اگر تهیدستان

بر آن گروه حرام است خامشی صائب