به اشک تلخ ره لقمه بر گلو بستند

به روی خلق گروهی که در فروبستند

به چوب، دست طبیبان چاره جو بستند

به زخم هرکه در فیض از رفوبستند

مرا به زور چو شبنم به رنگ وبو بستند

که آب مرده خود در هزارجوبستند

چه روز بود مرا طوق بر گلو بستند

که پیش خم دهن خودز گفتگو بستند

به پای نخل خودآنان که آبرو بستند

مرا به گریه خونین ره گلو بستند

دلی که بر ثمر خام آرزو بستند

به خانه دل خود راه رفت ورو بستند

که دامنی به میان بهر جستجو بستند

که جز قفس چه تمتع ز گفتگو بستند