که یافت راه سخن در حریم یار سپند

که مجمرست صدف در شاهوار سپند

که شد چو دانه یاقوت آبدار سپند

ز آرمیده دلان است ازین قرار سپند

به دوش شعله ز بیطاقتی سوار سپند

چه دل تهی کند از ناله پیش یار سپند

که پایکوبان ز آتش کند گذار سپند

ز می فروزد و ریزد ستاره وار سپند

که جسته جسته ز آتش کند گذار سپند

که مجمرست زمین گیر وبیقرار سپند

که همچو مرکز گردید پایدار سپند

بنای صبر مرا کرد تارومار سپند

که دشت مجمره گردید وکوهسار سپند

اگر چه هست به بیطاقتی سوار سپند