که از سر دو جهان عارفانه برخیزد

که دل ز جای به این تازیانه برخیزد

که گرد راست روان از نشانه برخیزد

دل دو نیم به محشر یگانه برخیزد

که از کنار غم بیکرانه برخیزد

به قدر سوز ز آتش زبانه برخیزد

غبار هرکه ازین آستانه برخیزد

ز خاک شور محال است دانه برخیزد

ز سینه اش نفس عاشقانه برخیزد

به می چه پرده شرم از میانه برخیزد؟

که رنگ گل به نسیم بهانه برخیزد

سیاه بختی هرکس ز خانه برخیزد