چه غم ز سینه به یاد وصال برخیزد؟

ز آب، سبزه خوابیده می شود بیدار

ز پای تا ننشیند سپهر ممکن نیست

ز داغ کعبه سیاهی نمی فتد هرگز

مرا ازان لب میگون به بوسه ای دریاب

به شبنمی است مرا رشک در بساط چمن

ز بار عشق قد هرکه چون کمان گردید

ز آب شور شود داغ تشنگی ناسور

ترا ز اهل کمال آن زمان حساب کنند

غبار چهره عاصی که سیل عاجز اوست

ز قیل و قال، غباری که بر دل است مرا

مشو به صافی عیش ایمن از کدورت غم

گذشتم از سر گردون به عاجزی، غافل

ز صد هزار سخنور که در جهان آید