به زلف عنبرین روبند خوبان جلوه گاهش را

ز دست کوته مشاطه این جرأت نمی آید

به این شوکت ندارد یاد، گردون صاحب اقبالی

کند از دورباش ناز او پهلو تهی گردون

ز شوخی گر چه می ماند به آهو چشم پر کارش

ز دست انداز او گردد نگارین، پای سیمینش

به سیر کوچه باغ خلد اگر اقبال فرماید

عزیز مصر تا کنعان گریبان چاک می آمد

ز فکر قامت رعنای او دل حسرتی دارد

ازان غارتگر ایمان و دل، رویی که من دیدم

زد از بی تابی دل بر در بیگانگی صائب