کنم شیرازه اوراق دل، موی میانش را

مرا این بس که گرد سر بگردم باغبانش را

نمی دانم که چون در بر کشم سرو روانش را؟

به زور چرب نرمی می کشم آخر کمانش را

دهانم تلخ شد تا چاشنی کردم کمانش را

ز دست موج، روغن می چکد ریگ روانش را

ز برق تیشه جوی شیر سازم استخوانش را

که دارد در میان گرد کسادی کاروانش را