ز بس که سنگ ملامت فلک به کارم کرد

برس به داد من ای ساقی گران تمکین

ز آب من جگر تشنه ای نشد سیراب

ز برگریز مرا چون شکوفه باکی نیست

چه کرده بود دل شیشه جان من، که قضا

ازان محیط گرامی همین خبر دارم

دویده بود به عالم سبک عنانی من

لبش به یک سخن تلخ ساخت بیدارم

ز حرف شکوه لبم بود تیغ زهرآلود

ز کم عیاری من سکه روی می تابید

مرا به حال خود ای عشق بیش ازین مگذار

همان ز پرده دل گشت جلوه گر صائب