که ابر، سینه خورشید را نسازد سرد

شود چو تیر ز همصحبتان ترکش فرد

که آب و نان جهان مرد را کند نامرد

چو گردباد شود رهروی که تنهاگرد

اگر چنین دل پرخون من فشارد درد

که هست در کف دشمن مرا سلاح نبرد

که کیمیای وجودست دیدن رخ زرد

که خط برآورد از روی همچو آتش گرد

که هرچه دیر شود گرم، دیر گردد سرد

که از طمع نشود رنگ هیچ کافر زرد!

که داغ بر سر داغ است و درد بر سر درد