قدم به چشم من خاکسار نگذارد

امیدوار چنانم که جذب عشق مرا

رسید نوبت خط، بیش ازین مروت نیست

چها کند به دل بیقرار من شوخی

به آه و ناله من ره که می تواند بست؟

کسی که بار ز دل بر نمی تواند داشت

به نامرادی و بی حاصلی خوشم، ترسم

توقعی که مرا از سپهر هست این است

به خار خار محبت امیدها دارم

به خون خویش زند غوطه راه پیمایی

رسد به آب بقا پاک طینتی صائب