که می جوشد می از پیمانه چشم می پرستش را

ز افتادن به هر جانب نگاه نیم مستش را

کدامین سنگدل بر چشم مالیده است دستش را

گهر در خانه زین دیده پنداری نشستن را

ربایند از دهان یکدگر چون طعمه شستش را

به هر صحرا که راه افتد غزال شیر مستش را

چو سنگ از مومیایی پاس می دارد شکستش را

گذارد چون صدف بر روی هم هر کس که دستش را

به صد خرمن گل بی خار ندهد خار بستش را

که خالی آورد بیرون ز کام بحر شستش را