خوش آن که از دو جهان گوشه غمی دارد

تو مرد صحبت دل نیستی، چه می دانی

اگر چه ملک عدم کم عمارت افتاده است

مکن ز رزق شکایت که کعبه با آن قدر

هزار جان مقدس فدای تیغ تو باد

لب پیاله نمی آید از نشاط بهم

مباد پنجه جرأت در آستین دزدی

تو محو عالم فکر خودی، نمی دانی