کسی که دل به خیال تو در گرو دارد

نمی رسد به زبان خموش آسیبی

مکن تعجب اگر نیست چرخ را آرام

همیشه عید بود در سرای آن قانع

گل از ترانه بلبل به خاک و خون غلطید

هنر ز فقر کند در لباس عیب ظهور

در آن مقام که مقصود بی نشان باشد

دلیل تیره دلان فکرهای بی مغزست

دل دو نیم برد زیر خاک چون گندم

ز هم نمی گسلد کاروان ملک عدم

ز جذب عشق بود بیقراری صائب