ز چشم بد رخ خوب ترا گزند مباد

گشاد کار جهان در گشاده رویی توست

ز نوشخند تو آفاق شکرستان است

ز خط سبز تو کشت امید سرسبزست

بجز عرق، گل روی تو در خودآرایی

اگرچه سنبل زلفت به خون من تشنه است

چمن صحیح ز بیماری نسیم صباست

دل مرا که ز قید دو عالم آزادست

سخن در آینه آفتاب می گذرد

ز خامه تو شکرزار شد جهان صائب