چه فتنه ها که مرا زین شب سیاه نزاد!

ز کعبتین نقط هر که جست نقش مراد

سیاه روز ازانند اهل خط و سواد

ز بس که بر دل من رفت از سخن بیداد

که زلف در نظرم گشته است موی زیاد!

زآب خضر کند رم دل رمیده سواد

که صد خدنگ به یکبار بر دلم نگشاد؟

که هیچ سوخته را کار با شرار مباد!

دگر گشاد دل آغوش بر رخم نگشاد

رخی که نیست بر او نقش سیلی استاد

کسی که بر دهن ذوالفقار دست نهاد

نه کودکم که به الزام خصم گردم شاد

خدای بی ادبان را جزای خیر دهاد!

چو عکس آینه مهمان شد و کمر نگشاد

به فکر صائب هرکس خطا کند اسناد