دایم آواره بود هرکه پی دل برود

خار در پای طلبکار تو مشکل برود

هرکه در راه طلب بر اثر دل برود

چند عمر تو به اندیشه باطل برود؟

قوت پای تو حیف است که در گل برود

جای رحم است بر آن کس که به منزل برود

هرکه بی خواست چو پروانه به محفل برود

چون قلم راه سخن را به انامل برود

هرکه از هوش ز نظاره قاتل برود

سحر از خاطر جادوگر بابل برود