خانه دل به صفا از نظر بسته بود

نیست آزاده روان را غم اسباب سفر

دیده بربند چو بادام درین باغ که مغز

جز دل من که ز عزلت گرهش باز شود

شود از مهر خموشی دل خامش گویا

معنی از لفظ متین قدر و بها می گیرد

قرب اگر می طلبی پاس نظر دار که باز

نبرد آب گهر تشنگی از سوختگان

چرب نرمی دل شیرین دهنان سازد نرم

بلبل از خرده افسرده گل در نگرفت

هرکه را سیر مقامات بود در خاطر

تا شوی راست، ز خود بار علایق بفشان

قسمت ما سخن سخت شد از روی گشاد

غنچه خسبی است به گل راهنما بلبل را

فیض در غنچه مستور ز گل بیشترست