تا تو بی پرده شدی لاله رخان خوار شدند

ای بسا خیره نگاهان که به یک چشم زدن

پرده بردار که از شوق تماشای رخت

این چه قدست که تا سایه به گلزار افکند

تا لوای خط مشکین ترا وا کردند

هیچ کس نیست که داند به چه کار آمده است

کار موقوف به وقت است که اشجار چمن

مرگ را تلخ کند عمر چو شیرین گذرد

یارب ای عشق گرانمایه چه اکسیری تو

مهر زن بر لب دعوی که بسا چون منصور

رشته عمر به مقراض دو لب قطع شود

صائب این آن غزل مرشد روم است که گفت