گر صفای حرم کعبه ز زمزم باشد

تا نبندی ز سخن لب، نشود دل گویا

دست حرص از دل سودازدگان کوتاه است

برگ عیش از چمن سبز فلک چشم مدار

چون سبک دست تواند به جهان افشاندن؟

همه دانند که مطلب ز دعا آمین است

می خلد در دل مغرور مرا چون سوزن

صائب آنان که به گفتار سرآمد شده اند