بیت معمور شد آن خانه که ویران تو شد

بس که جان در طلبت راهروان افشاندند

چون در فیض شود قبله ارباب نیاز

بی نمک می شمرد مایده جنت را

گرچه از گوهر جان شد صدف خاک تهی

می کند خون به دل غازه حوران بهشت

غوطه زد در عرق خون ز شفق پیرهنش

آب روشن که روان بود درین سبز چمن

رم آهو که بر او بود بیابانها تنگ

ماه کنعان که ز جان مصر خریدارش بود

آید از دیدن خورشید جهانتاب به حال

شور محشر چه کند با دل صد پاره من؟

نتوان کرد به شیرازه محشر جمعش

با خیال تو چه شبها که به روز آوردم

قسمت من چه بود زان لب سیراب، که خضر

خط یاقوت غبار نظر من گردید

گرچه از میوه شیرین نشود دندان کند

گرچه هر بیت ز دیوان تو بیت الغزل است