لوح محفوظ شد آن دیده که حیران تو شد

گوی سبقت ز مه و مهر درین میدان برد

عشق محجوب چه گل چیند ازان رو، که هوس

چون ز روی تو کسی چشم تواند برداشت؟

جوی شهدی است ز هر نیش روان در رگ من

گر چه دندان گهر بود به پاکی مشهور

اشک بی خواست ز چشم تر من می جوشد

نشود چون ز تماشای تو طوطی حیران؟

آشیان کرد چو مجنون به سر سرو تذرو

خود فروشیش مبدل به خریداری گشت

از بساط گل بی خار قدم می دزدد

می کند خنده خونین به ته پوست نهان

سرخ رو باد خدنگ تو ز نخجیر مراد

تشنه بوسه مرا روی عرقناک تو کرد

شد دل هر که تنگ، شمع ترا شد فانوس

می کشد سلسله ابر به دریا آخر

کرد در دیده خورشید سیه مشرق را

کیست از حلقه فرمان تو گردن پیچد؟

از شکر طوطی خوش حرف نصیبی دارد

نیست چون قطره سیماب قرارم یک جا

گفتم از روی تو گل در سرمستی چینم

داد چون خامه بی مغز سر خویش به باد

بود صد پیرهن از شام سیه تر صبحم

صائب از گلشن فردوس شود مستغنی