دل چون آینه را تار نمی باید کرد

عارفی را که پر و بال فلک جولان نیست

می رود زود برون از ته پا کرسی دار

تا توان بود خمش، چون قلم از بی مغزی

می رسد نامه سر بسته در اینجا به جواب

نقطه در سیر و سکون تابع رمال بود

هرکه بر خود نکند رحم، بر او رحم جفاست

از در حق به در خلق مبر حاجت خود

از تهی مغز طمع بند زبان نتوان داشت

رتبه حسن یکی صد شود از دیده پاک

مرکز دایره عیش ثبات قدم است

ذکر خالص بود از بند علایق رستن

تا دو لب تیغ دو دم می شود از خاموشی

مکن آن روی عرقناک ز عاشق پنهان

صائب از آب شود آتش سرکش مغلوب