نوبهارست سرانجام زری باید کرد

زر به زر هر که دهد نیست پشیمان شدنش

پیش ازان کاین دل صد پاره پریشان گردد

خس و خاشاک به دریا نرسد بی سیلاب

تا چو یاقوت مگر سنگ تو گوهر گردد

نیست انصاف ازین مرحله غافل رفتن

پیش ازان کاین قفس تنگ بهم درشکند

چون نی از ناله دلی را نکنی گر بیدار

گر به خاکستر شب آینه روشن نکنی

لاابالی است حقیقت همه جا می باشد

چون به بی حاصلی آزاد توان شد چون سرو

تا به کی خرج تماشای جهان خواهی شد؟

جای رحم است به آشفته دماغی کاورا

از سفر کردن ظاهر نشود کار تمام