حاصل عمر من این سیل گران یکجا برد

که صدف هم دل پرآبله از دریا برد

می توان بار دو عالم به تن تنها برد

عالم آشوب نگاهی که مرا از جا برد

طلب درد تو ما را به در دلها برد

که دل از آب شدن تشنگی ما را برد

جای رحم است بر آن دزد که این کالا برد

گرد مجنون نتوان از دل این صحرا برد

که تواند ز دل امروز غم فردا برد

نتوان از سر شوریده ما سودا برد