که به خوابم گل شب بوی سخن نگذارد

پشت آسوده به دیوار یمن نگذارد

هیچ سودازده ای را به وطن نگذارد

آرزو در دل مرغان چمن نگذارد

که کسی دست بر آن سیب ذقن نگذارد

که فلک داغ نوی بر دل من نگذارد

که خموش است و کسی را به سخن نگذارد

که گریبان من از دست، سخن نگذارد