تا گلی دربار هست از گلستان بیرون میا

ای هما در روز ابر از آشیان بیرون میا

زینهار از خلوت ای روشن روان بیرون میا

از غلاف ای برگ در فصل خزان بیرون میا

زینهار از چه به امداد خسان بیرون میا

تا نسازی راست خود را، از کمان بیرون میا

در بیابان طلب از کاروان بیرون میا

بهر گندم از بهشت جاودان بیرون میا

چون زبان مار هر دم از دهان بیرون میا

پا به دامن کش چو مرکز از میان بیرون میا

هر کجا باشی ز فکر دلستان بیرون میا

چون صدف از قعر بحر بیکران بیرون میا

در برومندی ز فکر باغبان بیرون میا