متصل گردد فلک را بر یک آیین آسیا

می شود از دل شکستن تیزتر دندان او

حرص پیران شد زیاد از ریزش دندان به نان

نه همین تنها ز تیغ ماه نو خون می چکد

رحم در دوران دولت از زبردستان مجو

بی تردد دامن روزی نمی آید به دست

گردد از شور و فغان، خواب گرانجانان سبک

پوچ سازد مغزها را چرخ تا روزی دهد

لنگر رطل گران از زور می کمتر شود

گرد بر می آورد از عقده دلبستگیش

لقمه های پاک، دندان را کند انجم فروغ

چرخ می گردد به کام مردم دون این زمان

صبر را عاجز کند دردی که بیش از طاقت است

سعی در رزق کسان دل را منور می کند

رو سفیدی می دمد از سختی دوران چو صبح

گر چه بالاتر نباشد از سیاهی هیچ رنگ

دوستی و دشمنی با چرخ می بخشد اثر

خواب غفلت از صدای آب اگر گردد گران

تازه شد ایمان من، تا دیدم از صنع اله

نیست در عقل متین دست تصرف باده را

تنگ چشمان را وصال رزق می آرد به چرخ

برنمی آید ز فکر بیستون و کوهکن

گر کند آفاق را چون صبح از احسان رو سفید

نیست یک گندم خیانت در سرشت آسمان

اهل غیرت را نباشد چشم بر دست کسی

نعلش از خورشید صائب روز و شب در آتش است