سر نمی پیچند از تیغ اجل دیوانه ها

از نفس افتاد موج و بحر از شورش نشست

نعمت دنیای دون پرور به استحقاق نیست

هر که بر داغ حوادث همچو مردان صبر کرد

تا نریزی روزگاری آب بر دست سبو

دیده مورست صحرا چون لطیف افتاد حسن

تا مباد آگاه از ذوق گرفتاری شوند

گر شهیدان را زیارت می کنی وقت است وقت

نیست در طینت جدایی عاشق و معشوق را

هر چه گویند آشنایان سخن، منت به جان!

خال را در دلربایی نسبتی با زلف نیست

نیست صائب ملک تنگ بی غمی جای دو شاه