از ان سیب زنخدان ماه تابان رنگ می گیرد

که هر دیوانه ای آنجا عیار سنگ می گیرد

فلک دانسته صائب بر عزیزان تنگ می گیرد

که چون تیغ آبدار افتاد از خود رنگ می گیرد

گلوی شیشه را هر چند ساقی تنگ می گیرد

که تیغ از قبضه خورشید زرین چنگ می گیرد

که سامان نشاط از غنچه دلتنگ می گیرد

که از آب گهر آیینه من زنگ می گیرد