دلیر آن است کز دشمن سلاح جنگ می گیرد

زعکس طوطیان آیینه من زنگ می گیرد

اگرچه از هوا دیوانه من سنگ می گیرد

گل از گل رنگ می بازد، گل از گل رنگ می گیرد

که از خورشید تابان لعل آب و رنگ می گیرد

دل از من بیش چشم آسمانی رنگ می گیرد

که گاهی بوسه ای زان لعل آتش رنگ می گیرد

که در آغوش آن سیمین بدن را تنگ می گیرد

مرا از صلح مردم بیش دل از جنگ می گیرد

عبث صائب لباس غنچه بر گل تنگ می گیرد