چون صراحی رخت در میخانه می باید کشید

کم نه ای از لاله، صاف و درد این میخانه را

می شود سنگین زبار خلق میزان حساب

نیل چشم زخم می باید وصال گنج را

پیش ازان کز سیل گردد دست و پای سعی خشک

حرص هیهات است بگشاید کمر در زندگی

خلوت فانوس جای شمع عالمسوز نیست

تا چون ابر و مطلع برجسته ای انشا کنی

می کند با آن قد موزون نظر بازی به شمع

دل زقرب زلف نزدیک است خود را گم کند

عشق از سر رفت بیرون و غرور او نرفت

نیست آسایش درین عالم که بهر خواب تلخ

از خط مشکین غرور آن سمنبر کم نشد

در بهارستان یکتایی بلند و پست نیست

مدتی بار دل مردم شدی صائب بس است