سرکشی از زلف آن خودکام می باید کشید

می به روی تازه رویان نشأه دیگر دهد

این که گردن می کشی چون شیشه، ای زاهد زدور

روز نورانی بود مستغنی از شمع و چراغ

می توان خوردن به شیرینی شراب تلخ را

محتسب در نوبهاران منع ما از باده کرد

منتی کز بوسه او می کشیدم پیش ازین

چاره چشم گرانخواب است صائب شور عشق