جوش گل شد، باده گلرنگ می باید کشید

غبغب جام و گلوی شیشه می باید گرفت

بوی خون می آید از جام شراب لاله گون

چنگ و عود و بربط و قانون مکرر گشته است

موسم پای گل است و سایه بید و چنار

می زداید زنگ از دل سبزه زنگارگون

در فضای عقل بال بیخودی نتوان گشود

پرده شرم و حیا در پرده شب چون نسیم

تا رگ ابر بهاران می کشد مشق جنون

همچو مجنون، دامن صحرا اگر افتد به دست

بر رگ جان نواپرداز صائب همچو چنگ