پیش آن آیینه رو راه سخن داریم ما

چشم ما چون زاهدان بر میوه فردوس نیست

نیست از کنج دهان یار قسمت خال را

وحشت زندان تنگ از مصر غربت می کشیم

گر چه ما با ماه کنعان زیر یک پیراهنیم

نعل ما چون لاله در آتش بود جای دگر

طاقت ما می کند دندانه تیغ کوه را

غیرت ما چشم بر راه نسیم مصر نیست

می کند خون در دل آب روان بخش حیات

خون به اکسیر قناعت مشک خالص می شود

نیست قابل هر زمینی تخم ما را چون سهیل

نیستیم آسوده زیر خاک از اعمال زشت

از لباس بندگی سخت است بیرون آمدن

پیچ و تاب عشق را از چشم شور حاسدان

سنگ هیهات است با آیینه گردد سینه صاف

ناله شبخیز ما با خواب صائب دشمن است