یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما

در چنین راهی که مردان توشه از دل کرده اند

منزل ما همرکاب ماست هر جا می رویم

همچنان در قطع راه عشق کندی می کنیم

چیست خاک تیره تا باشد تماشاگاه ما؟

قسمت ماچون کمان از صید خود خمیازه ای است

در بهار ما خزان ها چون حنا پوشیده است

همت پیران دلیل ماست هر جا می رویم

گر چه می دانیم آخر سر به سر افسانه ایم

نیست جان سخت ما از سختی دوران ملول

گر چه غیر از سایه ما را نیست دیگر میوه ای

گر چه صائب دست ما خالی است از نقد جهان