جذبه توفیق هرکس را دل بینا دهد

ما گذشتیم از هما و سایه اقبال او

سدره و طوبی به چشمش نخل ماتم می شود

ز آستین بی نیازی خاکمالش می دهیم

عالم روشن به چشمش سازد از منت سیاه

از نگاه تلخ در پیمانه اش خون می کنم

دیده بینا به هر ناشسته رویی می دهند

نیست ممکن از تواضع راست گردد پشت من

منت روی زمین دارد به ابر نوبهار

نیست از عزلت اگر قصدش بلند آوازگی

صرف در تصویر شیرین جوهر خود کرده است

بیخودی کیفیتی دارد که در ادراک آن

چون شرر در سنگ، در شهرست سودا کو چه بند

مگذر از افتادگی صائب که خورشید بلند