چون خرامان از نظر آن سرو قامت می رود

این سر سختی که از سنگ ملامت خورده است

در بیابان جنون از راهزن اندیشه نیست

در خرابات مغان بی عصمتی را راه نیست

سوخت از گرمی نفس در سینه باد سموم

در حقیقت منتنی دارد به ارباب کرم

پیرویهای خضر ما را بیابان مرگ کرد

رنگ پرواز وداع از چهره گل یافتم

از دل صد پاره صائب چه می پرسی نشان؟