مهر خاموشی که گیرد از دهان زخم ما؟

دست و تیغی کو، که تا دامان دریای عدم

ای که از لعل لبت شور قیامت گرده ای است

خون به صد رنگینی اظهار شکایت می کند

از دل مجروح ما خون گرد کلفت می برد

گرد الماس و نمک، پر در پر هم بافته است

جوهر شمشیر را چون موی آتش دیده کرد

می کند هر قطره خون، طوفان دیگر زیر پوست

هر غباری کز نمکدان تو می گیرد هوا

بر دهان صبح، اختر بخیه نتوانست زد

خودنمایی شیوه ما نیست چون نادیدگان