از نصیحت خامتر گردد دل خودکام ما

هر که دولت یافت، شست از لوح خاطر نام ما

قسمت ما زین شکارستان به جز افسوس نیست

مردمی گردیده است از چشم خوبان گوشه گیر

می خورد چون خون دل هر کس به قدر دستگاه

بوسه ما را کجا خواهد به آن لب راه داد؟

از دعای خیر، ما شکر به کارش می کنیم

در نظر واکردنی طی شد بساط زندگی

بر دل آزاده ما باغ امکان تنگ بود

حسن ماند از خیره چشمی های ما زیر نقاب

در بلا انداخت جمعیت دل آزاده را

طفل بازیگوش آرام از معلم می برد

نیست صائب جام عیش ما چو گل پا در رکاب