سخت می خواهم که در آغوش تنگ آرم ترا

عمرها شد تا کمند آه را چین می کنم

از لطافت گر چه ممکن نیست دیدن روی تو

در سر مستی گر از زانوی من بالین کنی

می شود نیلوفری از برگ گل اندام تو

از نگاه خشک، منع چشم من انصاف نیست

ناشنیدن می شود مهر دهانم بی سخن

از رهایی هر زمان بودم اسیر عالمی

ای که می پرسی چه پیش آمد که پیدا نیستی

از من ای آرام جان، احوال صائب را مپرس