ز پشت دست ندامت مساز دندان سرخ

که عاقبت رگ گردن کند گریبان سرخ

که شد به خون شفق نان مهر تابان سرخ

ازان به است که گردد به ابر احسان سرخ

نشد ز سیلی تا روی ماه کنعان سرخ

که روی گل بود از خرده در گلستان سرخ

که زیر پوست بود پسته های خندان سرخ

که از تپانچه بحرست روی مرجان سرخ

مگر به خون کند از مهر دایه پستان سرخ

که شد ز آبله ام ریگ این بیابان سرخ

که روی صبح شد از آفتاب تابان سرخ

به خون آبله مژگان کند مغیلان سرخ

شد از فشردن دل هر که را که دندان سرخ

ز سوز سینه من گر شود بیابان سرخ

ز باده چون نشود چشم باده خواران سرخ؟

که از خیال غربت است روی دیوان سرخ

که حرف سبز کند چهره سخندان سرخ

ز شقه علم ماست روی میدان سرخ

که روی گل بود از بلبل خوش الحان سرخ